همین که نام شیراز را می شنوی اولین چیزی که ذهنت را پر می کند نام حافظ و سعدی است. سعدی شیرازی بی تردید بزرگترین شاعری است که پس از حکیم ابوالقاسم فردوسی آسمان ادب فارسی را به نور خود روشن ساخته است. وی در اوایل سده هفتم هجری قمری در میان خاندانی که از عالمان دین بودند، در شهر شیراز متولد شد. مقدمات علوم ادبی و شرعی را در همان شهر آموخت و سپس برای ادامه تحصیلات به بغداد رفت و در مدرسه معروف نظامیه آن شهر به تعلیم مشغول شد.
پس از گذراندن ایام تحصیل در بغداد، سفرهای طولانی خود را در حجاز، شام، لبنان و روم آغاز کرد و بر وفق گفتار خویش، در اقصای عالم گشت و با هر کسی ایام را به سر برد و به هر گوشه ای تمتعی یافت و از هر خرمنی خوشه ای برداشت. سفری که وی در حدود سال 620-621 هجری قمری آغاز کرده بود در سال 655 هجری قمری مقارن با ایام حکمرانی اتابک ابوبکر بن سعد بن زنگی از «اتابکان سلغری» با بازگشت به شیراز پایان پذیرفت و حاصل این سفرها چیزی نبود جز دو شاهکار نامی اش بوستان و گلستان.او در بین سال های 691 و 694 هجری قمری در شیراز وفات یافت و در دامنه کوهی به نام پهند به خاک سپرده شد. بنای کنونی با اقتباس از کاخ چهل ستون در اصفهان و ابنیه قدیم دیگر توام با معماری جدید در دوره پهلوی و به سال 1331 خورشیدی ساخته شد.